Ωτοσκλήρυνση – Προοδευτική βαρηκοΐα

Ωτοσκλήρυνση

Η ωτοσκλήρυνση είναι μια προοδευτική βαρηκοΐα που έχει κληρονομικό χαρακτήρα. Προσβάλει περίπου το 10% του πληθυσμού αλλά πολύ μικρότερο ποσοστό παρουσιάζει συμπτώματα. Συνήθως εμφανίζεται και στα δύο αυτιά και προτιμά τις γυναίκες σε ποσοστό 70% σε σύγκριση με τους άνδρες ( 30%).

Στις περισσότερες περιπτώσεις ξεκινά στην ηλικία μεταξύ 20 και 30 χρόνων και σπάνια στην παιδική ή εφηβική ηλικία. Τα συμπτώματα μπορεί να επιδεινωθούν στις γυναίκες ασθενείς κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Εκτός από τη βαρηκοΐα που επιδεινώνεται με το πέρασμα του χρόνου ( προοδευτική ), το συνηθέστερο σύμπτωμα και συχνά πολύ ενοχλητικό είναι οι εμβοές ( βουητά ), ενώ μερικοί ασθενείς αναφέρουν ότι ακούνε καλύτερα σε θορυβώδες περιβάλλον.

Προοδευτική βαρηκοΐα

Η βαρηκοΐα που οφείλεται στην ωτοσκλήρυνση είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις βαρηκοΐας που μπορούν να αντιμετωπισθούν χειρουργικά.

Εφόσον η βαρηκοΐα είναι μικρή ο ασθενής απλά παρακολουθείται και ελέγχεται από τον ειδικό γιατρό σε τακτά χρονικά διαστήματα ενώ σε μεγάλη βαρηκοΐα γίνεται χειρουργική επέμβαση για την αντικατάσταση του προσβεβλημένου τμήματος του αυτιού ( συνήθως είναι ο αναβολέας ) με ειδική πρόθεση.

Σε περιπτώσεις που δεν είναι εφικτή η επέμβαση είναι δυνατή η τοποθέτηση ακουστικών βαρηκοΐας.

Λαρυγγίτιδα

Πρόκειται για φλεγμονή του λάρυγγα και μπορεί να είναι οξεία ή χρόνια λαρυγγίτιδα.

Οξεία λαρυγγίτιδα 

Η οξεία λαρυγγίτιδα οφείλεται κυρίως σε ιούς και μπορεί να αφορά αποκλειστικά το λάρυγγα ή να αποτελεί μέρος μιας γενικότερης λοίμωξης του αναπνευστικού. Το βράγχος της φωνής είναι το πιο συχνά εμφανιζόμενο σύμπτωμα στην οξεία λαρυγγίτιδα και σε κάποιες περιπτώσεις εμφανίζεται πλήρης απώλεια της φωνής ( αφωνία ). Ο ασθενής μπορεί ακόμη να παραπονείται για άλγος κατά την ομιλία και την κατάποση. Σε περίπτωση που η νόσος αφορά όλο το ανώτερο αναπνευστικό, τα συμπτώματα συνοδεύονται από πυρετό και γενική κακουχία.

Η θεραπεία της οξείας λαρυγγίτιδας περιλαμβάνει αφωνία, παυσίπονα, εισπνοές υδρατμών και αντιβιοτική αγωγή αν κριθεί απαραίτητο. Πρέπει να τονισθεί στον ασθενή η σημασία της αφωνίας μια και η βεβιασμένη φώνηση σε έναν λάρυγγα που ήδη φλεγμαίνει μπορεί να προκαλέσει μόνιμες φωνητικές διαταραχές. Ο ασθενής οφείλει να αποφεύγει την ομιλία όταν αυτό είναι εφικτό και αν πρέπει να επικοινωνήσει λεκτικά να το κάνει για μικρά χρονικά διαστήματα με ήρεμη φωνή – ο ψίθυρος πρέπει επίσης να αποφεύγεται.

Υπάρχουν ειδικές μορφές οξείας λαρυγγίτιδας που προσβάλλουν σχεδόν αποκλειστικά τα παιδιά και οφείλονται σε ιούς ή μικρόβια. Επειδή μπορεί να οδηγήσουν σε καταστάσεις απειλητικές για τη ζωή του παιδιού πρέπει να τυγχάνουν ιδιαίτερης προσοχής από γονείς και παιδιάτρους.

Χρόνια λαρυγγίτιδα

Η χρόνια λαρυγγίτιδα είναι δυνατό να εγκατασταθεί εξ αρχής ως ανεξάρτητη πάθηση ή να προέλθει από μια οξεία λαρυγγίτιδα.

Παράγοντες οι οποίοι ευνοούν την εγκατάσταση μιας χρόνιας λαρυγγίτιδας είναι η κατάχρηση του καπνίσματος, η εισπνοή σκόνης ή αέρα που περιέχει χημικές ουσίες (π.χ στον επαγγελματικό χώρο), η στοματική αναπνοή, ο συνεχής ερεθισμός του λάρυγγα από εκκρίσεις της μύτης και του φάρυγγα, η κατάχρηση της φωνής, η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση.

Εκδηλώνεται με βράγχος της φωνής, το οποίο πιθανόν να συνοδεύεται και από πόνο ή βήχα.

Θεραπεία 

Η θεραπεία της χρόνιας λαρυγγίτιδας συνίσταται στην αποφυγή των αιτιολογικών παραγόντων που την προκαλούν, οικονομία φωνής και χορήγηση κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής. Αν με τα μέτρα αυτά δεν υποχωρήσει η πάθηση και η λαρυγγοσκόπηση φανερώσει αλλοιώσεις των φωνητικών χορδών είναι απαραίτητη η βιοψία για τον αποκλεισμό κακοήθειας.

Αμυγδαλίτιδα, οξεία αμυγδαλίτιδα

Οξεία αμυγδαλίτιδα

Η οξεία αμυγδαλίτιδα είναι η φλεγμονή των παρίσθμιων αμυγδαλών που οφείλεται σε μικρόβια ή ιούς. Είναι συχνή νόσος της παιδικής ηλικίας (μεταξύ 5 και 10 ετών) ενώ σπάνια εμφανίζεται σε ηλικιωμένα άτομα (ιδίως μετά τα 50). Η αμυγδαλίτιδα είναι μεταδοτική με τα σταγονίδια του σάλιου, γι’ αυτό συνήθως προσβάλλονται τα παιδιά στο σχολείο, όπου μπορεί η νόσος να πάρει και επιδημική μορφή.

Η οξεία αμυγδαλίτιδα χαρακτηρίζεται από απότομη έναρξη των συμπτωμάτων, υψηλό πυρετό και κακή γενική κατάσταση. Επίσης, ο ασθενής αναφέρει πόνο στο λαιμό, ιδίως όταν καταπίνει, που μπορεί να χτυπάει στα αυτιά. Υπάρχει δυσοσμία του στόματος ενδεχομένως μεταβολή της φωνής και διόγκωση των λεμφαδένων.

Η νόσος διαρκεί συνήθως 4–5 ημέρες. Η θεραπεία απαιτεί βασικά κατάκλιση, τοπική αντισηψία με γαργάρες και χορήγηση παυσίπονων φαρμάκων. Εφόσον το αίτιο είναι μικροβιακό επιβάλλεται η χορήγηση του κατάλληλου αντιβιοτικού. Η δοσολογία, η οδός χορήγησης (από το στόμα ή από τη φλέβα) και ο χρόνος της αντιβιοτικής αγωγής, εκτιμώνται ανάλογα σε κάθε περίπτωση, ώστε να διασφαλίζεται η αποφυγή των επιπλοκών και η πλήρης αποκατάσταση της υγείας του ασθενούς.

Η διάρκεια χορήγησης δεν πρέπει να είναι μικρότερη των 10 ημερών για να αποφεύγεται η εμφάνιση ανθεκτικών στελεχών των μικροβίων.

Οι συχνές προσβολές ή υποτροπές στην οξεία αμυγδαλιτιδα,  προκαλούν την επίμονη φλεγμονή των παρίσθμιων αμυγδαλών, που χαρακτηρίζεται ως χρόνια αμυγδαλίτιδα και είναι πιο συχνή στους ενήλικες.

Οι αμυγδαλές είναι είτε υπερτροφικές είτε ατροφικές.

Χρόνια αμυγδαλίτιδα

Η χρόνια αμυγδαλίτιδα προκαλείται από τους ίδιους παθογόνους παράγοντες που προκαλούν την οξεία αμυγδαλίτιδα. Συνήθως υπάρχει κακοσμία λόγω της παρουσίας βυσμάτων στις αμυγδαλές.

Τα συμπτώματα είναι επίμονος ελαφρός πόνος στην κατάποση, αίσθημα πνιγμού ή κόμπου στο λαιμό, δεκατική πυρετική κίνηση, πόνος στις αρθρώσεις, διογκωμένοι λεμφαδένες.

Η θεραπεία είναι χειρουργική. Η αμυγδαλεκτομή συνιστάται πάντοτε όταν η αμυγδαλίτιδα οφείλεται σε στρεπτόκοκκο για την αποφυγή των επιπλοκών, δεδομένου ότι οι χρονίως φλεγμαίνουσες αμυγδαλές θεωρείται ότι αποτελούν εστία λοιμώξεως για τον οργανισμό.

Οι επιπλοκές της αμυγδαλιτιδας είναι τοπικές όπως π.χ αποστήματα στις γειτονικές προς τις αμυγδαλές περιοχές και συστηματικές όπως ο ρευματικός πυρετός (κατά τον οποίο προσβάλλονται οι αρθρώσεις και η καρδιά) και η σπειραματονεφρίτιδα που αφορά στους νεφρούς.

Οι ενδείξεις της αμυγδαλεκτομής μπορεί να διακριθούν σε απόλυτες όταν το χειρουργείο είναι απαραίτητο και σε σχετικές όταν το χειρουργείο μπορεί να αποφευχθεί ανάλογα με την περίπτωση. Οι απόλυτες ενδείξεις είναι η μεγάλη υπερτροφία που προκαλεί δυσκολία στην αναπνοή, το περιαμυγδαλικό απόστημα και όλες οι επιπλοκές της αμυγδαλίτιδας, η χρόνια αμυγδαλίτιδα  και κυρίως η στρεπτοκοκκική και η υπόνοια όγκου των αμυγδαλών.

Η ηλικία των ασθενών δεν αποτελεί καμία αντένδειξη και μπορεί να γίνει σε οποιαδήποτε ηλικία αρκεί να υπάρχει η ένδειξη.

Εντούτοις, σε παιδιά ηλικίας μικρότερης των 4 ετών θα πρέπει να γίνεται αμυγδαλεκτομή μόνον εφόσον αυτό κρίνεται εντελώς απαραίτητο.

Η επέμβαση διαρκεί κατά κανόνα λιγότερο από μια ώρα και συχνά δεν απαιτεί διανυκτέρευση στην κλινική. Σήμερα εφαρμόζεται με επιτυχία και η μέθοδος αφαίρεσης των αμυγδαλών με χρήση χειρουργικής κεφαλής υπερήχων (Ultracision), η οποία ελαχιστοποιεί τον πόνο και την αιμορραγία.

Κάταγμα ρινικού οστού (σπάσιμο μύτης)

…

Read more

Σκολίωση ρινικού διαφράγματος

…

Read more

Αμυγδαλίτιδα – Περιαμυγδαλικό απόστημα

Αμυγδαλίτιδα – Περιαμυγδαλικό απόστημα

Πρόκειται συνήθως για επιπλοκή της αμυγδαλίτιδας και είναι η συλλογή πύου στους ιστούς γύρω από τις αμυγδαλές. Εμφανίζεται συνήθως στη μια πλευρά και είναι συχνότερο στους άνδρες ενώ είναι σπάνιο στα παιδιά. Το περιαμυγδαλικό απόστημα σχηματίζεται πολλές φορές κατά την αποδρομή της οξείας αμυγδαλίτιδας. Δηλαδή μετά από σύντομη βελτίωση των συμπτωμάτων της αμυγδαλίτιδας ο ασθενής ανεβάζει απότομα υψηλό πυρετό με ρίγος, παραπονιέται για έντονο πόνο στο ένα πλάγιο του λαιμού που αντανακλά στο αυτί και χειροτερεύει πολύ κατά την κατάποση ακόμη και του σάλιου του. Επίσης, ο ασθενής έχει χαρακτηριστικά αλλοιωμένη φωνή σα να έχει ζεστή πατάτα στο στόμα του, το οποίο δυσκολεύεται να ή αδυνατεί να ανοίξει.

Το περιαμυγδαλικό απόστημα αποτελεί μια σοβαρή κατάσταση που μπορεί να απειλήσει ακόμη και τη ζωή του ασθενούς. Για τη θεραπεία του είναι απαραίτητη η διάνοιξη και η παροχέτευση του αποστήματος, η οποία ανακουφίζει αμέσως τον ασθενή. Ταυτόχρονα χορηγούνται αντιβιοτικά ενώ σε αρκετές περιπτώσεις είναι απαραίτητη η νοσηλεία στο νοσοκομείο.

Λόγω της μεγάλης συχνότητας υποτροπής του αποστήματος πρέπει οι αμυγδαλές να αφαιρούνται αφού περάσει εύλογο χρονικό διάστημα και έχει βελτιωθεί η γενική κατάσταση του ασθενούς. Το διάστημα αυτό συνήθως κυμαίνεται από 4-6 εβδομάδες.

Λοιμώδης μονοπυρήνωση

Λοιμώδης μονοπυρήνωση

Τι είναι η λοιμώδης μονοπυρήνωση και πως μεταδίδεται;

Λοιμώδης μονοπυρήνωση ή νόσος του φιλιού. Πρόκειται για ιογενή προσβολή, από τον ιό Epstein-Barr, του λεμφικού ιστού και ιδιαίτερα των αμυγδαλών.Μεταδίδεται με την άμεση επαφή (π.χ. φιλί) και μπορεί να προσβάλλει όλες τις ηλικίες, αλλά συνηθέστερα εφήβους και νέους ενήλικες. Ο χρόνος από τη μόλυνση μέχρι την εμφάνιση των συμπτωμάτων της νόσου είναι από 4 έως 7 εβδομάδες. Ο πάσχων μπορεί να μεταδίδει τη μόλυνση από την αρχή της προσβολής του, πριν δηλαδή εκδηλώσει συμπτώματα, μέχρι και μήνες μετά την αποδρομή τους.

Ποιά είναι τα συμπτώματα της νόσου;

Η λοιμώδης μονοπυρήνωση μπορεί να έχει διαβαθμίσεις ως προς τη βαρύτητά της. Σε κάποιους μπορεί να έχει υποκλινική μορφή και να μοιάζει σαν μια ελαφρά ίωση, ενώ, σπάνια ευτυχώς, μπορεί να έχει τόσο βαριά κλινική εικόνα που να απαιτήσει νοσηλεία σε νοσοκομείο ή να προκαλέσει σοβαρές επιπλοκές.

Χαρακτηρίζεται από ανορεξία, ναυτία, υπνηλία, κακουχία, μυαλγία, πονόλαιμο, πολύ υψηλό πυρετό που μπορεί να διαρκέσει πολλές ημέρες, διόγκωση των λεμφαδένων (τραχηλικών, οπισθοωτιαίων, μασχαλιαίων και βουβωνικών) και ηπατοσπληνομεγαλία. Η διάρκεια των συμπτωμάτων είναι 2-4 εβδομάδες, ωστόσο η κόπωση μπορεί να επιμένει για αρκετούς μήνες.

Πώς γίνεται η διάγνωση της λοιμώδους μονοπυρήνωσης;

Η διάγνωση γίνεται από την κλινική της εικόνα και ιδιαίτερα την εικόνα των αμυγδαλών που διογκώνονται και καλύπτονται από μια λευκοκίτρινη εσχάρα, τους τραχηλικούς λεμφαδένες που πρήζονται και είναι ιδιαίτερα επώδυνοι και τον υψηλό πυρετό που συχνά επιμένει. Η διάγνωση τεκμηριώνεται από τις χαρακτηριστικές αιματολογικές εξετάσεις και είναι ιδιαίτερα σημαντική όχι μόνο για τη χορήγηση της κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής αλλά κυρίως για την πρόληψη σημαντικών επιπλοκών που αφορούν σε διάφορα όργανα όπως το ήπαρ, ο σπλήνας, οι όρχεις κ.α.

Πως αντιμετωπίζεται η λοιμώδης μονοπυρήνωση;

Η αντιμετώπιση είναι κυρίως υποστηρικτική και απευθύνεται στα συμπτώματα. Η χρήση αντιικών ή στεροειδών, έχει μικρό ή κανένα όφελος. Η χρήση αντιβιοτικών κανένα, ή μη μόνον για την αποτροπή επιπλοκών και τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να αποφεύγεται η αμοξυκιλλίνη, γιατί θα εμφανίσει διάχυτο κνησμώδες εξάνθημα στο σώμα. Συνιστάται η λήψη άφθονων υγρών, γαργαρισμοί, ανάπαυση και λήψη αντιφλεγμονωδών και αντιπυρετικών φαρμάκων. Σε σπάνιες, ευτυχώς περιπτώσεις βαριάς διαδρομής της νόσου, ιδιαίτερα σε ευπαθείς ομάδες, ίσως απαιτηθεί ενδονοσοκομειακή νοσηλεία.

Χρειάζεται απομόνωση η λοιμώδης μονοπυρήνωση;

Ως λοιμώδες νόσημα, θα πρέπει να απομονώσουμε τον πάσχοντα για να μην διασπείρει τη νόσο στην κοινότητα. Τα παιδιά θα πρέπει να απέχουν από το σχολείο για ικανό χρονικό διάστημα, που θα καθορίσει ο παιδίατρος. Προσοχή στο βήχα, το φτέρνισμα και την χρήση κοινών σκευών με τον πάσχοντα.

 

Κρεατάκια – Υπερτροφικές Αδενοειδείς Εκβλαστήσεις

Πρόκειται για τα γνωστά «κρεατάκια». Βρίσκονται στο ρινοφάρυγγα δηλαδή στο τμήμα του φάρυγγα που βρίσκεται πίσω από τη μύτη μας. Η υπερτροφία των αδενοειδών εκβλαστήσεων ( κρεατάκια ) είναι πολύ συχνή στην παιδική ηλικία και κυρίως μεταξύ 3 και 5 ετών. Με την πάροδο της ηλικίας βαθμιαία ατροφούν και μετά την εφηβεία κατά κανόνα δεν προκαλούν ενοχλήματα.

Οφείλονται κυρίως σε αντίδραση του λεμφικού ιστού σε επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις του ανώτερου αναπνευστικού.

kreatakia

Είναι η πιο συχνή αιτία δυσκολίας της ρινικής αναπνοής και ροχαλητού στα παιδιά και σημαντικός παράγοντας πρόκλησης εκκριτικής ωτίτιδας.

Το βασικότερο σύμπτωμα του παιδιού είναι η ρινική απόφραξη (μπούκωμα) με επακόλουθο την αντικατάσταση της φυσιολογικής ρινικής αναπνοής με στοματική αναπνοή. Η κατάσταση αυτή οδηγεί σε δυσκολία κατά τη σίτιση (ιδίως στις μικρές ηλικίες), ανησυχία και ροχαλητό κατά τη διάρκεια του ύπνου καθώς και ένρινη ομιλία.

Επίσης, υπάρχουν προβλήματα στην ανάπτυξη της άνω γνάθου και ορθοδοντικές ανωμαλίες. Όταν τα ‘’κρεατάκια’’ συνδυάζονται με υπερτροφία των αμυγδαλών είναι δυνατό να προκαλείται άπνοια κατά τον ύπνο.

Οι αυξημένες πυώδεις ρινικές εκκρίσεις και ο ελλιπής αερισμός του αυτιού οδηγούν σε επαναλαμβανόμενες ωτίτιδες, ενώ η στοματική αναπνοή οδηγεί σε συχνές φλεγμονές του ανώτερου και κατώτερου αναπνευστικού συστήματος.

Τα παιδιά με υπερτροφικές αδενοειδείς εκβλαστήσεις είναι συχνά νευρικά, απρόσεκτα και δεν έχουν καλή επίδοση στο σχολείο. Επιπλέον, η ελάττωση της όρεξης και οι συχνές φλεγμονές οδηγούν συχνά σε καθυστέρηση της φυσιολογικής τους ανάπτυξης.

Η διάγνωση με τη βοήθεια των ενδοσκοπίων είναι εύκολη και ανώδυνη.

Η θεραπεία των αδενοειδών εκβλαστήσεων όταν προκαλούν συμπτώματα είναι η χειρουργική αφαίρεση (αδενοτομή) η οποία γίνεται μέσα από το στόμα με γενική αναισθησία. Όταν συνυπάρχει υπερτροφία των αμυγδαλών η αδενοτομή συνδυάζεται με αμυγδαλεκτομή ενώ εφόσον κριθεί απαραίτητο αντιμετωπίζεται και η συλλογή υγρού στα αυτιά με παρακέντηση και τοποθέτηση σωληνίσκων.

Γενικά, πρόκειται για μια επέμβαση με μικρό χειρουργικό κίνδυνο και ταυτόχρονα μεγάλα οφέλη όσον αφορά στην ποιότητα ζωής και στην ανάπτυξη του παιδιού, εφόσον γίνει στην κατάλληλη ηλικία.

Ρινορραγία – Αίμα στη μύτη

Ρινορραγία – Αίμα στη μύτη

Τα συνηθέστερα τοπικά αίτια για το αίμα στη μύτη, είναι οι φλεγμονές στην περιοχή της μύτης, η ρήξη αγγείων στο πρόσθιο τμήμα του ρινικού διαφράγματος είτε αυτόματα είτε από μικροτραυματισμούς κυρίως με τα δάκτυλα, τα κατάγματα και γενικώς οι κακώσεις της μύτης, οι ρινικοί πολύποδες, τα ξένα σώματα, διάφοροι όγκοι της μύτης και των παραρρίνιων κόλπων καθώς και οι μετεγχειρητικές ρινορραγίες. Ιδιαίτερα στα παιδιά παρατηρείται η ιδιοπαθής ρινορραγία (χωρίς εμφανή αιτιολογία) που συνήθως υποχωρεί μετά το πέρας της εφηβείας.

Όσον αφορά στα γενικά αίτια αυτά είναι κυρίως οι ιογενείς ή μικροβιακές εμπύρετες λοιμώξεις, παθήσεις και φάρμακα που δημιουργούν διαταραχές στην πηκτικότητα του αίματος (όπως π.χ. η ασπιρίνη), η αυξημένη αρτηριακή πίεση, ο σακχαρώδης διαβήτης κ.α.

Οι ρινορραγίες χωρίζονται στις πρόσθιες (συχνότερες και αθωότερες, κατά τις οποίες, όταν ο ασθενής είναι καθιστός, η έξοδος του αίματος γίνεται από τη μύτη) και στις οπίσθιες (σπανιότερες και σοβαρότερες συνήθως σε ηλικιωμένους, κατά τις οποίες, όταν ο ασθενής είναι καθιστός το αίμα ρέει στο φάρυγγα και βγαίνει με βήχα από το στόμα).

Η ρινορραγία μπορεί να είναι από ασήμαντη μέχρι και απειλητική για τη ζωή του ασθενούς.

Σαν πρώτες βοήθειες στην περίπτωση ρινορραγία μπορείτε:

  1. Να τοποθετήσετε τον ασθενή σε καθιστή θέση με το κεφάλι ελαφρά γερμένο προς τα εμπρός.
  2. Να ασκήσετε πίεση στα πτερύγια της μύτης, σφίγγοντας τα ρουθούνια μεταξύ των δακτύλων σας συνεχόμενα για τουλάχιστον 5min.
  3. Να τοποθετήσετε ένα δοχείο μπροστά στον ασθενή ώστε να φτύσει το αίμα και να μην το καταπίνει.
  4. Να τοποθετήσετε πάγο στο μέτωπο, τη ρίζα της μύτης και τον αυχένα του ασθενούς.
  5. Να ελέγξετε την πίεσή του αν αυτή είναι αυξημένη, δίνοντάς του αντιυπερτασικά φάρμακα.

Για τις ήπιες υποτροπιάζουσες ρινορραγίες και τις ρινορραγίες των παιδιών, η χρήση μιας αιμοστατικής κρέμας 4-5 φορές την ημέρα για 7 τουλάχιστον ημέρες, επαναφέρει την ελαστικότητα των αγγείων τα οποία δεν αιμορραγούν πια τόσο εύκολα.

Αν παρόλα αυτά η ρινορραγία επιμένει είναι απαραίτητη η άμεση διακομιδή του ασθενούς στον ωτορινολαρυγγολόγο για αντιμετώπιση.

Επίσης πρέπει να τονίσουμε ότι είναι απαραίτητο να επισκεφθούμε τον ειδικό και σε περίπτωση μικρών, επαναλαμβανόμενων ρινορραγιών οι οποίες σταματούν από μόνες τους γιατί σε τέτοιες ρινορραγίες πρέπει να αποκλειστούν καταστάσεις επικίνδυνες για τη ζωή όπως π.χ διάφοροι κακοήθεις όγκοι της περιοχής.